Varınca...
Varınca... Kimsem yok ki bir selam alayım,diyerek nicedir hayıflanıyorum. Yalnızlıktan pek de sıkılan biri değilimdir.Kimi zaman yalnız olmayı sevdiğim hatta kendime kıymet olarak verilen bir lütuf olarak gördüğüm de oluyor.Fakat diyebilirim ki yalnızlık bir yere kadar huzurla sürdürülebilir bir durum.Nihayetinde tabiat bir şekilde sana kendinden bir parça göndererek yalnızlığın sarsıntılı bulanıklığından kurtarmak istiyor.Yalnızlık için sarsıntılı bulanıklık pek sığ bir tanımlama oldu.Ancak yaratılmış her şey kendini anlamlandırıp tanımlarken hiçbir zaman yeterli gelmemiştir.Böylesi durumlarda her türden varlık kendini tanımlamak için- kendine yakın olsun veya olmasın-bir başka varlığın özeliklerine her daim ihtiyaç duyar.Ben de böyle yaparak sanırım kendimi anlatabilirim.Bir özne değilim,hiçbir an da olmadım.Hal böyle olunca kendi otoportremi yapabilmemi sağlayacak herhangi bir melekeye sahip olamadın.Ancak bu durum benim odakta olmama engel değil.Yanıma her kim geldiyse...